Podział administracyjny

Sołtys Andrzej Fret

Sołectwo składa się z jednej wsi zamieszkałej przez 270 mieszkańców. Jego powierzchnia wynosi 1057 ha. Dawniej teren ten obejmował Linne Wieś, Linne Kolonię (zabudowania dworskie przy drodze do Sieradza - dawny folwark, oraz pobliski dwór) i Golimówkę na skraju lasu przy drodze do Rzechty.

Historia wsi

Nazwa wsi w źródłach pisanych, pojawia się po raz pierwszy w 1420 roku. Wchodziła ona wówczas w skład dóbr Jana z Grabskiego. Kupił jej część od Wacława Zaręby synowca kasztelana sieradzkiego Marcina Zaręby. Kolejną część Linnego nabył w 1428 roku od Mikołaja Bykowskiego z Parsk. Po jego śmierci Linne przypadło synowi Mikołajowi. Objął je w posiadanie, w lutym 1451 roku.. W 1570 roku Linne było już własnością Adriana Russockiego - miecznika ziemskiego kaliskiego. To on (między innymi na tej wsi) zapisał posag swojej żonie Annie - córce Jana Ciświckiego - wojskiego kaliskiego. Russoccy wraz z Brudzyńskimi byli współwłaścicielami Linnego w pierwszej połowie XVII wieku. W 1605 roku Mikołaj Brudzyński na wsi Linne i mieście Zamysłów (obecnie ul. Nowotki w Dobrej) zapisał swojej żonie Annie posag w wysokości 5 tys. zł. Trzy lata później Dorota Russocka zona Macieja Trąmpczyńskiego sprzedała swoje części w Linnem swojej matce Barbarze, wdowie po Wojciechu Russockim. W 1624 roku ksiądz Jan Brudzyński - cysters koronowski, części swoje dziedziczone po rodzicach w Linnem, oddał swojemu bratu rodzonemu Wojciechowi. W konińskich księgach ziemskich i grodzkich zapisano w 1681 roku, że właścicielem (dziedzicem) Linnego jest Jan Franciszek z Galewic Walewski - stolnik sieradzki.

W styczniu 1770 roku na polach należących obecnie do sołectwa Linne, rozegrała się najkrwawsza bitwa konfederacji barskiej. Z rąk rosyjskich żołnierzy, poległo w niej co najmniej pięciuset konfederatów. Jak informuje Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, jeszcze w końcu XIX wieku były tam resztki, częściowo już rozjechanych mogił. W pierwszej połowie XIX wieku wieś i folwark Linne, leżące na terytorium gminy Kowale Pańskie w powiecie tureckim, zamieszkiwało 227 osób, mieszkających w osiemnastu domach.

W początkach XX wieku, posiadłość w Linnem nabył Ludwik Schweikert - znany łódzki przedsiębiorca. To on w lesie za czworakami wzniósł pałacyk, w którym wypoczywała jego rodzina. Po drugiej wojnie światowej dwór został upaństwowiony i oddany w użytkowanie Nadleśnictwu Turek. W 1973 roku Linne znalazło się w granicach gminy Dobra. Tamtejszy pałacyk został wyremontowany i stał się miejscem towarzyskich spotkań przedstawicieli władz administracyjnych i politycznych województwa konińskiego.

Dzisiejszy obraz wsi

Lasy otaczające Linne cechują się przewagą w drzewostanie nasadzeń sosny. Najczęściej są to młode bory sosnowe, bory mieszane z udziałem drzew liściastych - dębów, brzóz, buków. Rzadziej spotkamy małe powierzchnie dąbrów i buczyn. W lasach otaczających Linne odnajdziemy interesujące przyrodniczo uroczyska. W ostatnich latach staraniem leśników zadbano o pogłębienie małych zbiorników wodnych tam znajdujących się. Mają one lokalne nazwy: Jeziora, Donica, Pasternik. Bez problemu położenie uroczysk wskaże każdy mieszkaniec Linnego. Stawy  stanowią rezerwuar wody dla zwierzyny leśnej, są miejscem bytowania ptactwa wodnego (Jeziora) i w niewielkim stopniu są zarybione.

Na terenie kompleksów leśnych otaczających Linne znajdują się wydmy śródlądowe, które urozmaicają powierzchnię terenu, najczęściej porośnięte są sosną, rzadziej drzewami liściastymi. Powstały na skutek procesów eolicznych mających miejsce po ustąpieniu zlodowacenia środkowopolskiego. Część wyniesień terenu jest ze starszą metryką geologiczną i są pochodzenia kemowego. Miejscowe lasy są miejscem wypadów dla grzybiarzy, natomiast dukty leśne coraz częściej stają się  miejscem spacerów nie tylko uprawiających nordic walking.  W centrum wsi, w sąsiedztwie zarastającego stawu stoi ładna kapliczka wybudowana w połowie XX wieku. Przy drodze krajowej biegnącej z Dobrej do Warty na dużej polanie leśnej zlokalizowane są pozostałe obiekty dawnej majętności Schweikertów. Po stronie zachodniej obok drogi asfaltowej zlokalizowany jest budynek mieszkalny – czworaki (całe siedlisko nazywane jest przez miejscowych koszarami), po wschodniej kilkadziesiąt metrów od jezdni pozostałości bramy i furty prowadzącej na teren byłego gospodarstwa folwarcznego. Północnym skrajem wsi co roku w drugi dzień świąt Wielkiej Nocy podążają uczestnicy procesji Emaus (modlą się przy jednym z przydrożnych krzyży na pograniczu Linnego i Chrapczewa). Od drogi krajowej nr 83 w kierunku zachodnim obok kapliczki odchodzi szeroki trakt leśny na Staruchy oraz węższy obok w kierunku Ostrówka. Przysiółek Staruchy razem z otaczającymi łąkami i gruntami ornymi jeszcze do 1970 r. leżał w granicach miasteczka Dobra. Kierując się drogą asfaltową w kierunku Ostrówka znajdziemy się na wyniesieniu terenowym, z którego mamy ładny widok na spory fragment doliny Teleszyny. Kompleksy łąk położone na zachód od lasów w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku były objęte dużymi inwestycjami melioracyjnymi, dzisiaj w części nie użytkowane, są bardzo atrakcyjnym miejscem bytowania wielu gatunków ptaków. Bywają spotykane też tu sarny, czasami dziki.

Gospodarka sołectwa oparta jest głównie na rolnictwie i leśnictwie. Jedynie na granicy z miastem Dobra istnieje duża ubojnia bydła, przydrożny zajazd oraz kilka drobnych rodzinnych zakładów. Pałacyk w Linnem i jego otoczenie, jest wynajmowany i udostępniany na różnego rodzaju imprezy. Pozostały też nadal zamieszkałe zabudowania folwarczne tzw. czworaki. Działa tutaj również Ochotnicza Straż Pożarna.

źródło: Stanisław Stasiak, Miasto i Gmina Dobra, przewodnik turystyczny, 2014 r.