Dąbrowica-Kolonia 36, 62-730 Dobra
Numer KRS: 0000270294
Biuletyn Informacji Publicznej
Początku jednostki strażackiej w Dąbrowicy należy upatrywać w 1916 roku. Wtedy to społeczność wsi wraz z Władysławem Grębowskim-nauczycielem przybyłym z Łodzi oraz Bronisława i Ignacy Markowie, Franciszek Kluska, Józef Pyziak, Ludwik Bonikowski czynnie włączyli się do organizacji jednostki strażackiej na terenie wsi Boleszczyn.
Powstała formacja została podzielona na oddziały: Boleszczyn, Żeronice, Dąbrowica i Bądków. Na pierwszym zebraniu wybrano zarząd, którym kierował prezes Roman Szepe. W zarządzie znaleźli się także mieszkańcy Dąbrowicy, wspomniany Władysław Głębowski jako naczelnik i inni.
Pierwszy sprzęt dla oddziałów zakupiono z funduszy uzyskanych ze zorganizowanych wcześniej imprez plenerowych oraz składek i dobrowolnych ofiar miejscowej społeczności.
W 1922 roku na terenie wsi Boleszczyn rozpoczęły się prace nad wznoszeniem drewnianej remizy. Duży udział w budowie mieli mieszkańcy Dąbrowicy. Momentem przełomowym okazał się rok 1927, gdy z jednostki w Boleszczynie wyłączył się oddział Żeronice, tworząc własną jednostkę. W ślad za nią poszły i inne oddziały w tym druhowie z Dąbrowicy. W bardzo krótkim czasie druhowie z Dąbrowicy dokonali wyboru pierwszych władz, w których skład weszli: Władysław Głębowski, Ludwik Bonikowski, Ignacy Marek, Franciszek Kluska oraz Józef Pyziak. Zarząd ten sprawował władzę nad strażą aż do wybuchu II wojny światowej.
Głównymi problemami jednostki był niedobór sprzętu oraz brak własnej remizy. W związku z tym druhowie podjęli działalność, dzięki której mogli pozyskiwać fundusze na zakup sprzętu bojowego. Jednocześnie na sprzęt przeznaczano fundusze z własnych składek. W latach okupacji władze niemieckie utrzymały działalność straży w Dąbrowicy, dodatkowo wcielając przymusowo wszystkich mężczyzn, którzy pozostali we wsi. Pod nadzorem niemieckim członkowie straży musieli regularnie uczestniczyć w zorganizowanych ćwiczeniach pożarniczych. Po zakończeniu wojny straż wznowiła normalną działalność. Druhowie dokonali wyboru nowego zarządu, w którego skład weszli: Józef Marek-prezes, Stanisław Filipczak-naczelnik i inni. Jednostka od czasu swojego powstania praktycznie nie posiadała własnego obiektu, a cały sprzęt bojowy, zredukowany przez wycofujących się Niem¬ców do sikawki ręcznej i węży, przechowywany był w prywatnych posesjach członków straży. Taka sytuacja znacznie utrudniała mobilność strażaków i wydłużała czas, który był niezbędny do przybycia na miejsce pożaru. Nowe władze miały świadomość, iż w tej sytuacji najważniejszą potrzebą jest budowa własnej strażnicy. Dzięki szeroko zakrojonej działalności kulturalnej i organizacji różnego typu im¬prez jak np. majówki, zabawy taneczne, jednostka dokonała zaku¬pu sprzętu gaśniczego, jednak na budowę nowego obiektu straży w tym momencie nie było stać.
W kolejnym roku dokonano wyboru nowego zarządu, którego prezesem został Konstanty Ciesiołkiewicz, a naczelnikiem Edward Grzelak. W 1955 roku zarząd utworzył drużynę młodzieżową, która wspomagała jednostkę m.in. w zawodach sportowo-pożarniczych. W związku z trwającymi nadal trudnościami finansowymi zarząd postanowił rozwiązać problem braku remizy poprzez dzierżawę domu Józefa Pakuły, gdzie przewieziono i złożono cały sprzęt gaśniczy. W tym domu druhowie prowadzili działalność statutową oraz kulturalno-oświatową. Podwórko okalające dom posłużyło za plac ćwiczeń. Po krótkim czasie jednostka została zmuszona do kolejnej dzierżawy domu od Mieczysława Dygasa i przenosin do nowego lokum uprzednio przez druhów przysposobionego na remizę strażacką. Stan ten nie mógł trwać jednak wiecznie, dlatego w 1955 roku zarząd podjął decyzję obudowie nowego obiektu. W tym celu dokonano zakupu pierwszych materiałów budowla¬nych, wykonano własnoręcznie pustaki. Prace budowlane jednak nie zostały rozpoczęte.
W 1969 roku doszło do kolejnej zmiany zarządu. Podczas obrad druhowie strażacy wybrali na stanowisko prezesa Adama Kuźniackiego, naczelnikiem mianowano Wacława Iwaniaka. W 1971 roku zarząd rozpoczął starania o nabycie działki z Państwowego Funduszu Ziemi i dokonał pierwszych pomiarów. Po dwóch latach działalności zarządu, druhowie wybrali kolejne władze jednostki. Tym razem prezesem straży został Józef Szczepaniak, a naczelnikiem Henryk Napieraj. I ten zarząd rozpoczął swoją działalność od zakupu kolejnych materiałów budowla¬nych oraz od starań o przejęcie działki przez jednostkę. Po wytyczeniu miejsc na fundamenty nowej remizy PPRN w Turku zakazało rozpoczęcia budowy, gdyż działka posiadała ziemię klasy III, na której nie wolno było wznosić obiektów. Z powodu decyzji odmownej, braku kolejnej działki oraz kończących się funduszy zarząd podjął decyzję o zaniechaniu budowy remizy strażackiej. Po tak niekorzystnych decyzjach dla miejscowej straży, jednostka nie mogła prowadzić aktywnej działalności ze względu na trudne warunki, w jakich przyszło jej egzystować.
Kolejne lata przyniosły liczne zmiany w składzie zarządu, który ustabilizował się dopiero w 1982 roku, gdy prezesem straży został Józef Szymczak, naczelnikiem ponownie wybrano Henryka Napierają, a zastępcą naczelnika został Jan Giercarz. Zarząd podjął decyzję o wznowieniu aktywnej działalności jednostki. W 1983 roku na potrzeby straży zostaje przekazany fundusz wiejski. Decyzja ta odrodziła pomysł budowy strażnicy w Dąbrowicy. Wybrano nową działkę na terenie wspólnoty wiejskiej i przystąpiono do ponownego gromadzenia materiałów budowlanych. W tym samym czasie wyodrębniono z jednostki sekcję bojową, która otrzymała od Zarządu Gminnego ZOSP umundurowanie. To przygotowanie oraz odbyte ćwiczenia pozwoliły sekcji wziąć udział w zawodach sportowo-pożarniczych organizowanych na szczeblu gminnym i jednocześnie zaistnieć wśród innych jednostek OSP w gminie i powiecie. W końcu po wielu latach starań członkowie OSP otrzymali komplet dokumentów niezbędnych do rozpoczęcia prac budowlanych, dokonano także zakupu kolejnych materiałów budowlanych.
Rozpoczęto długo oczekiwaną budowę remizy. Prace byłyby niemożliwe do realizacji, gdyby nie pomoc finansowa Urzędu Gminy Dobra, dotacja z PZU i pomoc Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska" w Dobrej. Prace zostały wykonane w czynie społecznym. Przy budowie remizy pracowali nie tylko druhowie, ale także okoliczni mieszkańcy.
W 1987 roku nowy obiekt został oddany do użytku OSP w Dąbrowicy. Uroczystość otwarcia remizy zbiegła się z obchodami 60-lecia istnienia jednostki. Po wielu latach starań w końcu strażacy posiadali swój obiekt, w którym mogli prowadzić działalność, a sprzęt bojowy znalazł swoje miejsce. Remiza znacznie poprawiła i usprawniła działalność straży, dając miejsce nie tylko na przechowanie sprzętu bojowego i pomieszczenie na zebrania, ale także ułatwiła działalność zarobkową i kulturalno-oświatową.
W 1997 roku nastąpiły kolejne zmiany w zarządzie. Na czele straży na stanowisko prezesa powołano Stanisława Zasiad-czyka, naczelnikiem wybrano Radosława Grzymskiego, a zastępcą naczelnika Henryka Napieraja, który w 2006 roku został kolejnym prezesem OSP Dąbrowica.
Obecnie prezesem jednostki jest Bogumił Szymczak, który funkcję swą sprawuje od 2008 roku. Straż w Dąbrowicy liczy sobie 23 druhów, którzy odbywając cyklicznie ćwiczenia reprezentują swoją jednostkę i miejscowość w zawodach strażackich na terenie gminy i powiatu.
Żródło:
"Monografia Ochotniczych Straży Pożarnych Powiatu Tureckiego"- Bartosz Stachowiak
